Tüm dünyada belirlenmiş insan ticareti mağdurlarının neredeyse üçte birini çocuklar oluşturuyor

New York’tan Uluslararası Haber Ajansı (UHA)’nın haberine göre, UNICEF ve İnsan Ticaretine Karşı Kuruluşlar Arası Eşgüdüm Grubu (ICAT), Dünya İnsan Ticaretine Karşı Mücadele yaptıkları açıklamada tüm dünyada belirlenmiş insan ticareti mağdurlarının yaklaşık yüzde 28’ini çocukların oluşturduğunu belirtti.

Bu oran Sahra Güneyi Afrika, Orta Amerika ve Karayipler gibi bölgeler söz konusu olduğunda ise sırasıyla yüzde 64 ve yüzde 62 gibi çok daha yüksek rakamlara ulaşıyor.

UNICEF ve ICAT, insan ticareti mağduru çocuk sayısının mevcut verilerin gösterdiğinden daha fazla kanısında ve çocukların insan ticareti mağduru olarak tanımlanmalarının çok yaygın olmadığının ise bir gerçek.

Bu çocuklardan çoğu, kaçakçılık işini yapanlardan korkma, önlerindeki seçenekler konusunda bilgisizlik, resmi mercilere güven duymama, damgalanma endişesi, herhangi bir güvence olmadan ülkelerine geri gönderilme olasılığı ve maddi destek yetersizliği gibi nedenlerden dolayı kendi durumlarını açıkça ortaya koyamamakta.

Mülteci, göçmen ve yerlerinden edilmiş çocuklar insan ticaretine özellikle açık durumda olup, savaştan ve şiddetten kaçan ya da daha iyi eğitim ve geçim imkânı arayan çocukların pek azı aileleriyle birlikte ve güvenli biçimde başka yerlere gitme imkânları bulabilmekte.

Bu da çocukların ve ailelerinden başka kişilerin kaçak ve daha tehlikeli yollara başvurma ya da çocukların kendi başlarına hareket etme olasılıklarını artırmakta. Böylece çocuklar insan ticareti yapanların şiddetine, istismarına ve sömürüsüne daha açık hale gelmekte.

UNICEF Genel Direktörü Henrietta Fore:

“İnsan ticareti tüm dünyada milyonlarca çocuk, özellikle yeterli koruma sağlanamadan evlerinden ve topluluklarından kopmak zorunda kalanlar açısından gerçek bir tehdit oluşturmaktadır. Bu çocukların, güvende olabilmeleri için hükümetlerin hemen harekete geçip gerekli önlemleri almaları gerekmektedir.”

Uzun dönemli yardımlar, rehabilitasyon ve koruma gibi pek çok durum söz konusu olduğunda insan ticareti mağduru çocuklar açısından sürdürülebilir çözümler bulunamamaktadır. Çocuk koruma sistemlerinin çoğu kaynak yetersizliği sıkıntısı içindeyken himaye ve diğer alternatif bakım düzenlemelerinde de ciddi bir yetersizlik görülmektedir. Bu tür durumlarda çocuklar çoğu kez yeni travmalar yaşayıp bir kez daha mağdur duruma düşebilecekleri yetersiz barınaklara yerleştirilmektedir. Bu arada toplumsal cinsiyet kalıpları nedeniyle erkek çocuklar muhtaç oldukları yardım için başvuruda bulunmayı kendilerine yediremeyeceklerinden ek olumsuzluklara maruz kalabilecekleri gibi, kız çocuklar da cinsiyet ayrımcılığı ve toplumsal cinsiyet temelli yoksulluk yüzünden sömürü ve istismara daha açık hale gelebilmektedir.

BM çocuk kuruluşu ve ICAT bu çocukların güvenliğinin sağlanması için gerekli hükümet politikalarının ve sınır ötesi çözümlerin yaşama geçirilmesi çağrısını sürdürmekte. Öneriler arasında şunlar yer almakta:

• Çocukların aileleriyle birlikte hareket edebilmeleri açısından güvenli ve yasal yolların yaygınlaştırılması; bu arada mültecilik statüsüne ilişkin işlemlerin hızlandırılması ve çocukların aileleriyle yeniden birleşmelerinin önündeki hukuksal ve pratik engellerin ele alınması;

• Çocuklara yönelik insan ticareti, şiddet, istismar ve sömürü gibi durumların önlenmesi, belirlenmesi, gerekli yönlendirmelerin yapılması ve bu tür durumların ele alınması için çocuk ve sosyal koruma sistemlerinin güçlendirilmesi; yaşa ve cinsiyete özel ihtiyaçları olan çocukların bu ihtiyaçlarının karşılanması;

• Çocuğun statüsü ne olursa olsun, bulunacak sürdürülebilir çözümlerin çocuğun özel durumunu ve yüksek yarar değerlendirmesini (YYD) esas alması ve çocuğun bu sürece yaşına ve olgunluk düzeyine uygun biçimde katılmasının sağlanması;
• Sınır denetimi, yasa uygulama ve çocuk koruma mercileri arasındaki işbirliğinin ve bilgi alışverişinin geliştirilmesi ve ebeveyn bakımından yoksun kalmış çocuklar için daha hızlı aile bulma ve aileyle yeniden birleştirme yöntemlerinin uygulanması;
• Çocukları daha riskli yollara başvurmaya ve resmi yetkililer tarafından tespit edilmemek için tek başına yola çıkmaya zorlayabilecek önlemlerden kaçınılması.